[33] Recenzja "Bez słów" Mii Sheridan

Tytuł oryginalny: "Archer’s Voice"
Autor: Mia Sheridan
Wydawca: Otwarte

Data premiery: 2016-03-30

Ilość stron: 382

Tłumaczenie: Martyna Tomczak

  Przez masę pozytywnych opinii na temat tej książki miałam, mimo wszystko jakieś w stosunku do niej oczekiwania. Nie były wygórowane, ale spodziewałam się bardzo dobrej, ba! Świetnej powieści. Cieszę się, że nie musiałam się zawieść. Pani Sheridan spełniła moje oczekiwania i dała mi oprócz mile spędzonego czasu, małą refleksję.

  Bree niegdyś przebojowa i energiczna kobieta wyjeżdża do małego miasteczka w poszukiwaniu oddechu i spokoju. Na jej drodze staje spowity czarną tajemnicą przystojny Archer. Od śmierci wujka żyje sam i nie dąży do kontaktu z innymi. Zafascynowana Bree chce bardziej go poznać, lecz on ciągle stara się ją odpychać. Co się stanie jeśli każdy ujawni swoje mroczne sekrety?

  Fabuła na tę powieść nieco przypominała mi połączenie „Maybe someday” oraz „Ugly love” Colleen Hoover. Nie chciałam czytać tej samej historii, tylko innej autorki. Na szczęście całkowicie się pomyliłam. „Bez słów” nie ma nic wspólnego z tamtymi książkami. Fabuła ma miejsce w sennym, małym miasteczku, do którego decyduje się przyjechać obarczona ciężarem smutku i strachu Bree. Zamierza zostać tu tylko na kilka tygodni, ewentualnie miesięcy. Liczy, że to właśnie tu uwolni się od codziennego koszmaru. Sama postać dziewczyny jest naprawdę dobrze skonstruowana. Mia Sheridan świetnie opowiada nam jej historie, która mimo, że w rzeczywistości ma wygląd pięknego haftu ze złoceniami to kiedy przyjrzeć się bliżej ujrzymy niedoskonałości i brak precyzyjności w kunszcie krawieckim. Dziewczyny nie da się nie lubić. Nie jest ona „szarą myszką”, a zdecydowaną i pewną siebie dwudziestolatką z ciętym językiem. Jest ona uparta i dąży z uniesioną wysoko głową do przodu. Archer jest jej zupełnym przeciwieństwem. Outsider mieszkający z dala od wszystkich nie wzbudza już w nikim żadnego zainteresowania. Każdy traktuje go z zimną obojętnością. Tylko Bree zdaje sobie tyle trudu, aby do niego dotrzeć. Styl pisania tej autorki jest przyjemny i lekki, jednak w pewnych momentach potrafi być podniosły oraz skłaniający nas do płaczu. Można uznać, że to kolejna powieść nic nie wnosząca, którą raz przeczytamy, a potem o niej zapomnimy. Ja jednak uważam, że są tu poruszone na tyle ważne sprawy rodzinne, sercowe, kontakt międzyludzki i odrzucenie, że książka zapada nam głęboko w pamięć i kruszy najbardziej zimne serca. Jest ona jednocześnie świetną lekturą, jak i księgą głęboką w wiele odcieni ludzkiego charakteru i zachowania. Na koniec dodam, że jeśli ktoś nie lubi scen erotycznych, to nie powinien sięgać po tą książkę. Tutaj trochę takich jest.

  Mam nadzieję, że przekonałam Was do przeczytania tej powieści, ponieważ naprawdę warto. Nie zrażajcie się okładką, wiem, że jest okropna. :(

Ocena: 9/10

Przyniosłeś ciszę, najpiekniejszy dźwięk, jaki słyszałam, bo cisza była tam, gdzie byłeś ty.