[46] Recenzja "Biblioteki Dusz" Ransoma Riggsa

Tytuł oryginalny: "Library of Souls”
Autor: Ransom Riggs
Wydawca: Media Rodzina   

Data premiery: 2016-09-28
Ilość stron: 496

Tłumaczenie: Małgorzata Hesko-Kołodzińska i Piotr Budkiewicz 

  Dzisiaj przychodzę do Was z ostatnią częścią, teraz bardzo popularnej trylogii, której pierwsza część doczekała się swojej ekranizacji, a mówię tu o „Bibliotece Dusz” Ransoma Riggsa. Jeśli czytaliście moje dwie poprzednie opinie o powieściach z tej serii wiecie, że pierwsza część nie była fenomenem, a jedynie przyjemną lekturą, zaś druga całkowicie mnie w sobie rozkochała. Biorąc się za koniec tej trylogii byłam jednocześnie podekscytowana i smutna. Wiadomo, chciałam wiedzieć jak się to zakończy i co się stanie z osobliwcami, jednak ogarniał mnie też wielki żal, że to już koniec, że nie ma kolejnych tomów, że nie dam rady przeczytać tych książek od nowa, jeszcze raz. W sensie oczywiście, chodzi mi o przeczytanie tego z nieświadomością co się za chwilę stanie. Nie przedłużając zapraszam do mojej opinii!

  Jacob odkrywa, że jego moc nie zawęża się jedynie do widzenia głucholców i ich wyczuwania, a potrafi także je kontrolować. Chociaż sam jeszcze nie wie jak to „włączyć”, jak połączyć się z głucholcem. Jego na razie jedynym priorytetem jest znaleźć przyjaciół i ymbrynki oraz je uratować. On, Emma, dziewczyna władająca ogniem i nieustraszony Addison, pies, który umie mówić ludzkim głosem i potrafi znaleźć dzieci, wszyscy ruszają im na pomoc.

  Nie napisałam Wam za dużo o treści, ponieważ ja sama nie przeczytałam opisu z tyłu okładki, a uważam, że za dużo zdradza, dlatego nie chcę Wam przekazać tego, ponieważ odbierze to radość z odkrycia jakiegoś sekretu itd. Akcja całej powieści jest cały czas napięta i wartka. Bohaterowie nie mają czasu na odetchnięcie, kiedy znów zagraża im nowy upiór i głucholec. Ta część okazała się najbardziej wciągająca ze wszystkich i po prostu nie mogłam się od niej oderwać. Obiecałam sobie, że będę czytać przynajmniej po jednym rozdziale codziennie, aby chociaż trochę posuwać się w książce. Jednak wczoraj w nocy kiedy kończyłam obiecany sobie rozdział, nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęłam kolejny, potem kolejny i nagle książka się skończyła, a ja z ustami szeroko otwartymi zastanawiałam się czy właśnie skończyłam trylogię mojego życia. Nigdy nawet nie podejrzewałam, że ta ostatnia część będzie w stanie pobić swoją poprzedniczkę. Ba, ja nawet nie podejrzewałam, że ta trylogia tak mnie zachwyci. Kiedy po przeczytaniu pierwszego tomu wahałam się czy zabrać się za kolejny, to teraz nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym się rozmyśliła. Akcja, jednak nie jest jedynym atutem tej lektury. Kolejną bardzo ważną sprawą są nasi osobliwi bohaterowie. Choć w tej części zabrakło przez większość czasu naszych podopiecznych pani Peregrine, to mogliśmy poznać wiele innych wspaniałych postaci oraz jeszcze bardziej zbliżyć się do starych. Z tych nowych do mojego serca trafili Sharon oraz Matka Pył. Oboje byli naprawdę cudownymi osobliwcami i wprowadzili dwie różne wartości do książki. Ze starych bohaterów chcę wspomnieć dwójkę. Mówię tu o Jacobie i Addisonie. Emmy już nie wspominam, bo ona jest zajebista sama w sobie. Jeśli natomiast chodzi o Addisona, którego poznajemy w tomie drugim, to muszę powiedzieć, że mimo, iż lubię psy on nie zdobył mojej sympatii. Był nieco arogancki i nie czułam w nim wiernego pomagiera, któremu byłabym w stanie zaufać. Na szczęście ta część pokazała jak silne jest jego oddanie pannie Wren i ile jest w stanie zrobić, aby ratować swoją ymbrynkę, co było naprawdę godne podziwu. Co się tyczy Jacoba, jak wiecie to na początku nie lubiłam jego postaci. Był mało pewnym siebie i marnie zaznaczającym się charakterem w powieści. Jednak po dwóch tomach wyraźnie zmężniał, stał się naprawdę opiekuńczy i odważny oraz zaczął samodzielnie podejmować decyzję. W książce jest pewna scena, która nie wiem dlaczego głęboko zapadła mi w pamięć i przytoczę ją tutaj oględnie streszczając. Nie będzie to spojler, ponieważ postaram się uniknąć szczegółów, jednak jeśli ktoś nie chce tego czytać niech przejdzie do słów „już możesz znów czytać”. W pewnym momencie Emma i Jacob zostają otoczeni przez pewnych ludzi, którzy są ogromnie wściekli i w gniewie próbują pobić dwójkę dzieci na śmierć. Kiedy bohaterowie leżą na ziemi, Jacob z całej siły próbuje zasłonić Emmę własnym ciałem, aby przyjąć na siebie możliwie jak najwięcej ciosów. Według mnie tu się ujawnia prawdziwe uczucie, jakie główny bohater okazuje dziewczynie. Kiedy wiele ludzi ogranicza się tylko do czczych słów Jacob okazuje swojej dziewczynie uczucie w sposób wręcz namacalny. Nie mam pojęcia, dlaczego, ale właśnie ten moment utkwił mi bardzo w głowie. „już możesz znów czytać”. Co do wątku romantycznego, to nie był on znów na pierwszym planie, a jednak pojawiał się i to według mnie idealnych momentach. Ogółem chciałbym Wam bardzo polecić tą książkę, jak i całą serię, ponieważ aktualnie znajduję się ona u mnie w czołówce najlepszych książek tego roku i nie mogę się doczekać, aby oglądnąć film na jej podstawie. Dodatkowo zastanawiam się czy nie przeczytać tej trylogii jeszcze raz…

Ocena: 10/10

Problem z różnicą między brakiem rozsądku a kompletną głupotą polega na tym, że często nie wiadomo, po której jesteś stronie, dopóki nie jest za późno.

Dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina za danie mi możliwości przeczytania tej powieści! :)