[22] Recenzja "Czy wspominałam, że Cię kocham?" Estelle Maskame

Tytuł oryginalny: "Did I Mention I Love You?"
Autor: Estelle Maskame
Wydawca: Feeria young

Data premiery: 2015-10-21
Ilość stron: 403
Tłumaczenie: Anna Dobrzańska

  Książka, która krążyła wokół mnie od jakiegoś czasu i w końcu kiedy dostałam ją na urodziny od siostry od razu wzięłam się za czytanie. Wiedziałam czego się spodziewać po powieści tego typu. Nie dość, że pierwotnie fan ficiton to jeszcze opis tak przewidywalny. Jednak postanowiłam dać jej szansę. Dzięki Bogu, bo była świetna!

  Eden Munro ma szesnaście lat i niczym nie wyróżnia się na tle wielu nastolatek. Postanawia na całe wakacje wyjechać do ojca, który odezwał się do niej po trzech latach ciszy i chce odnowić kontakt. Sama Eden dziwi się sobie, że pozwala na ten masochizm, ale chce spróbować wznowić relacje z ojcem, bo mimo wszystko za nim tęskni. Okazuje się, że ma trzech przyrodnich braci z wcześniejszego związku jej macochy. Tylko ten najstarszy wzbudza jej niesmak i niechęć, ale jednocześnie ją intryguje. Bo Tyler posiada dwie maski oraz intensywnie zielone oczy. Zachowuje się jak dupek, pije i imprezuje, a Eden nigdy nie była dziewczyną tego typu. Poznaje nowych przyjaciół. Rachel staje się jej bratnią duszą po zostawieniu w Portland Amelii. Czy będzie potrafiła zburzyć mury innych, aby dowiedzieć się rzeczy, o których tylko czytała?

  Fabuła powieści jest przewidywalna. Nawet bardzo, ale dzięki lekkiemu stylowi pisania Estelle książka nie dłuży się ani nie nudzi. Język jakim się posługuje jest prosty i nieskomplikowany przez co czujemy, że czytamy myśli szesnastolatki, a nie poety z kilkunastoletnim stażem. Opisy są wyważone i nie tracimy czasu na czytanie 40 stronnicowego wywodu na temat tego jak to bohaterka jest biedna. Co prawda wspomina o tym, ale nie jest to ciągłe i nieznośne. Przechodząc do głównej bohaterki... Było ciężko ją polubić nie powiem, ponieważ przez połowę książki czytałam o zdezorientowanej ciepłej klusce, których jak wiecie nie znoszę. Eden była niezdecydowana i nieasertywna. Powstrzymywała się przed sarkastycznym komentarzem co według mnie wiele jej odejmuje. Na szczęście podczas czytania widzimy jej zmianę, staję się mniej podatna na decyzje innych, zaczyna mieć i mówić na głos własne zdanie. Oprócz tego pokazuje się z tej lekkomyślnej strony i chce pokazać, że nie jest do końca taka grzeczna i ułożona jaką widzą ją inni. Mimo, iż jest wykreowana na typową szarą myszkę to pod koniec zaczynałam ją lubić. Niestety wszystko prysło z jej decyzją, która ukazała się w ostatnim rozdziale. Byłam pewna, że to się stanie, ale nie wiedziałam, że aż tak się tym przyjmę.

Najlepsze w deszczu jest to, że można płakać do woli, a ludzie i tak pomyślą, że to krople ściekają ci po twarzy.

  Jej przyrodni brat był problemem. Od początku nie zdobył mojego serca jako irytujący dupek. Może już mi przeszło na "bad boy'ów". W większej części książki miałam ochotę go przynajmniej spoliczkować. Jednak jako postać był dość dobrze i realnie wykreowany. Autorka nie owijała w bawełnę. Mamy tu pokazany problem, z którym wiele osób się spotyka, ale niewiele się o tym mówi. Najbardziej jednak polubiłam postać Deana. Szkoda, że był bardzo rzadko, ponieważ jego towarzystwo wprowadzało niewymuszony uśmiech. Był bardzo pozytywny i patrzący na wszystko z wielkim uśmiechem, pełnym optymizmu. Powieść ta nie u wszystkich może zagnieździć się w głowie, jednak jest pozycją obowiązkową dla młodzieży i osób, które lubią chłopców typu Tyler. Gwarantuję Wam ciekawą fabułę z niebanalnymi bohaterami, mimo tego, że są czasami wkurzający. Książka nie należy do trudnych, ale omawia myślę, że w dużym skrócie (liczę na coś więcej w kolejnej części) trudny temat. Oprócz tego pokazanie Kalifornii w odsłonie tej książki, było

cudownym zabiegiem, pozwalającym utwierdzić mnie, że to jest stan najbardziej przeze mnie pożądany. Nie mogę się doczekać przeczytania kolejnej części, bo będzie miała miejsce w innym świetnym miejscu! Uważam, że jak na debiutancką powieść autorka wykonała kawał dobrej roboty i mam nadzieję, że kiedyś uslyszymy o niej więcej. 

Ocena: 8/10