[23] Recenzja "Pani Noc" Cassandra Clare

Tytuł oryginalny: "Lady Midnight"
Autor: Cassandra Clare
Wydawca: MAG

Data premiery: 2016-03-30
Ilość stron: 832
Tłumaczenie: Wojciech Szypuła i Małgorzata Strzelec

  Zacznijmy od tego, że czytałam tyle opinii, w których wszyscy mówili jak bardzo zawiedli się na Cassie. Teraz się zastanawiam: jak? Ja zdecydowanie nie należę do tej grupy. Uważam, że "Pani Noc" dorównuje "Darom Anioła", a nawet wolę ją. Wiem, że każdy może mieć inne zdanie, ale teraz zapraszam na moje przemyślenia!

  Minęło pięć lat. Piec lat od Mrocznej Wojny. Pięć lat odkąd rodzice Emmy zostali zamordowani. Pięć lat odkąd Mark został zabrany przez Dzikie Polowanie. Piec lat odkąd Helen jest uwięziona na wyspie Wrangla. Pięć lat odkąd Julian zastępuje swojemu rodzeństwu rodziców. Julian i Emma zostali swoimi parabatai. Są najlepszymi przyjaciółmi i nie wyobrażali sobie, że mogą się rozdzielić, więc chociaż Emma dostała propozycję szkolenia się w Akademii Nocnych Łowców, odmówiła. Niespodziewanie ktoś zaczyna zabijać Przyziemnych i Faerie, ciała są topione i mają na sobie narysowane dziwne znaki, które widniały też na rodzicach Emmy. Dziewczyna codziennie żyje chęcią zemsty, dlatego mimo ostrzeżeń swojej instruktorki Diany, pod nosem Clave chce rozwiązać tę sprawę. Nagle dostaje szansę, ale nie tylko ona. Wszyscy Blackthorn'owie otrzymują w pomocy do rozwiązania misji Marka, który jest kartą przetargową w zamian za mordercę. Niestety okazuje się, że u Faerie czas płynie inaczej i Mark nadal myśli, że jego bracia i siostry są mali. Dodatkowo Emma zaczyna odczuwać uczucia względem Juliana, których nie powinna, miłość parabatai jest zakazana, najstarsze i największe prawo. Dura lex, sed lex. Twarde prawo, ale prawo.

-Dlaczego ty nie masz chłopaka?
Malcolm zrobił zdziwioną minę.
-Dlatego że jestem hetero.
-No to dziewczyny, wszystko jedno.

   Obawiałam się lektury tej nowej części. Niektórzy twierdzili, że to już nie ta sama Clare, inni, że to wszystko dla pieniędzy. Trochę to przykre, ponieważ uważam, że Cassandra wykonała kawał dobrej roboty. Naprawdę. Wszystkie postacie dopracowane były pod każdym względem. Emma, dziewczyna, z którą nikt by nie chciał się zmierzyć. Kochająca swoją przyszywaną rodzinę bohaterka szukająca zemsty. Najbardziej na świecie boi się, że straci Juliana i jest gotowa wiele dla niego zrobić. Sam Julian jest moim nowym crushem. Opiekuńczy, odpowiedzialny i troskliwy starszy brat, któremu odebrane zostało dzieciństwo na rzecz stania się w przyspieszonym tempie dorosłym wychowującym czwórkę rodzeństwa. Świetny Nocny Łowca, który nie zawahałby się stanąć przed członkami rodziny oraz przyjaciółmi, aby ochronić ich własną piersią. Miał momenty, w których myślałam: "hej, Julian! wszystko okej?", ale jednak tą osobą, na której najbardziej się zawiodłam była Emma. Nie to żebym jej nie lubiła, była stanowcza, asertywna i buntownicza, ale zepsuła wszystko w kilku zdaniach. Mam nadzieję, że w następnych książkach wszystko to zostanie naprostowane. Chciałbym wspomnieć jeszcze o moim crushu mniejszym, ale też, czyli Marku. Na początku sposób w jaki oskarżał o wszystko Julesa był irytujący, nieznośny i niesprawiedliwy. Nie miał prawa go osądzać, zwłaszcza, że Julian poświęcił się dla rodziny. Jednak potem nasz bohater zmienił się i ta zmiana na tyle mnie zaintrygowała, że... rozkochał mnie w sobie? Można tak powiedzieć? W każdym razie uwielbiam go, mimo tego, że jest denerwujący, ponieważ pokazał to, jaka w jego żyłach płynie krew naprawdę.

  Co do samej powieści. Uwielbiam to jak mogłam wskoczyć ponownie do świata magii, aniołów i demonów. Bałam się ile mi zajmie czasu czytanie tej cegły, ale na szczęście pani Clare ma w sobie coś takiego, że mimo, iż bardzo, ale to bardzo chciała się oderwać od tej książki, po prostu nie dałam rady. W rezultacie pochłonęłam ją w trzy dni. Chciałbym jeszcze wspomnieć o jednej rzeczy, za którą kocham Cassie. Macie czasami takie uczucie, że kiedy czytacie przygody bohatera to czujecie i jest to zupełnie autentyczne, że jego emocje przelewają się na Was? Bo ja nie mam tak często. Kiedy bohaterka odczuwa nieposkromioną złość jakimś zdarzeniem, czujecie jakby ona Was ogarniała, kiedy dzieje się coś żenującego taki ciasny supeł oplata Wasz żołądek. Już nie wspominając o momentach, w których płaczecie bardziej niż sam bohater. Według mnie to nazywa się talent i coś takiego nie posiada każdy pisarz. Coś takiego, co wciąga nas do jego świata, żebyśmy wszystko przeżywali razem z nim. Gratuluję Cassandrze i czekam na kolejne tomy.

  Tak dodając tylko, myślę, że wydawnictwo powinno wydawać tak grube książki w twardej oprawie, ponieważ miękka jest zupełnie niepraktyczna i niewygodna w czytaniu.

Ocena: 9/10