[7] Recenzja "Onyksu" Jennifer L. Armentrout

Tytuł oryginalny: "Onyx" 

Autor: Jennifer L. Armentrout

Wydawca: Filia

Data premiery: 2014-09-17

Ilość stron: 520

Tłumaczenie: Sylwia Chojnacka 



Recenzja zawiera spojlery, więc jeśli chcesz ich uniknąć lepiej nie czytaj mojej opinii. 

Opinia obiektywna:

Kat po walce z Arumianami wcale nie czuje, że to koniec. Boi się, że Departament Obrony zacznie coś podejrzewać. Boi się nie tylko o Daemona, ale też o Dee i resztę zaprzyjaźnionych Luksjan. Nie chce aby DOD dowiedzieli się o ich zdolnościach, lub... co gorsza o dziwnej więzi wytworzonej pomiędzy Daemonem, a nią. Daemon, ten chłopak zranił ją, ale znała swoje uczucia, tylko czemu nie chciała tego przyznać? Ona nadal szuka tej miłości jaką mieli jej rodzice. Nie wierzy by ten arogancki chłopak potrafił okazać większe uczucia od napalonego psa. Czy musi go kochać tylko za sprawą tajemniczej więzi? I jeszcze ten nowy chłopak... Blake. Daemon mu nie ufa, ale on wie co się stało i oferuje pomoc. Kat wie, że musi to zrobić, nie chce aby Daemonowi coś się stało. Lecz to wymaga kłamstwa. Ale czy jest to dobre wyjście? Dodatkowo zobaczyła kogoś i coś czego nie miała prawa zobaczyć. Musi powiedzieć chłopakowi, ale to może go też załamać. Nie ufaj nikomu.

Opinia subiektywna:

Daemon, Daemon i jeszcze raz Daemon. Tak, chyba każda czytelniczka serii Lux jest zakochana w tym narcystycznym dupku. Po drugiej części możemy spodziewać się więcej przepychanek słownych głównych bohaterów, więcej intryg, więcej przemocy, więcej zdrad oraz więcej Daemona. Nie mogłam uwierzyć, że w tym jednym tomie tyle mogło się dziać! Tyle akcji i humoru jednocześnie. "Obsydian" czytałam w wakacje, więc trochę zapomniałam co się działo, ale szybko weszłam w wartką akcję. "Onyks" to tom, przy którym płakałam i śmiałam się jednocześnie. Są momenty kiedy chciałam udusić autorkę za to co zrobiła, ale jestem też pełna podziwu za stworzenie tak wspaniałego bohatera jak Daemon. Ciągle nie mogę przestać o nim mówić! Można powiedzieć, że w tym tomie miłość dwójki głównych bohaterów zaczyna dojrzewać. Oni przecież jawnie się kochają. Tu nie chodzi już o tę przeklętą więź, ale o najprawdziwsze uczucie. Rozumiem Kat, nie ufa mu za to co jej zrobił i jak w stosunku do niej postąpił, jednak powinna mu przynajmniej zaufać. Blake podobał mi się pod tym względem, że to był dobry sposób na pokazanie zazdrości Daemona. Och, jak cudownie się czytało jak nasz cud-chłopak wymieniał różne bolesne sposoby uśmiercania oraz jak czytałam kiedy jego oczy błyszczały z nienawiści, a zęby zaciskały się ze złości. To było jak balsam na serce i cicha satysfakcja, którą dzieliłam z Kat. Osobiście bardzo chcę przeczytać kolejny tom, lecz mam masę innych książek do nadgonienia i mały zapas pieniędzy po świętach, więc kolejna część musi niestety poczekać. :(

Główna bohaterka:

Katy jak zwykle skradła moje serce swoim blogowaniem i czytaniem. Jest taka... jak ja? No nie wiem może oprócz tego, że do niej przystawia się kosmiczny przystojniak. Dziewczyna jest uparta i odważana,  za co ją podziwiam. Chce pomóc, ponieważ nie chce aby inni walczyli za nią, a ona żeby musiała się chować za czyimiś plecami. Nie o to jej chodzi, chce ona stanąć obok Dee i Daemona jak równy z równym. Ma ciężki charakter, ale cieszę się, że nie pozwala Deamonowi dostać się do siebie tak od razu, po prostu, bo on tego chce, pokazuje to, że nie jest łatwa. Jak pisałam w poprzedniej recenzji książki pani Armentout liczyłam, iż nie straci mojego zaufania i nie straciła z czego bardzo się cieszę.

Oprawa wizualna:

I tu książka dostaje minus jeden za okładkę. Osobiście uważam, że jest beznadziejna. Po pierwsze Daemon tak wcale nie wygląda, a Kat nie jest modelką tylko zwykłą dziewczyną, która sięga Daemonowi do ramienia. Fajny jest motyw galaktyki, ale okładka z przodu nie robi szału. Mimo wszystko oprawa graficzna jest bardzo ważna. Gdy ksiązka jest fajnie przedstawiona wizualnie, przyciąga oko, przyciągnie czytelnika tylko po to, aby ją potrzymał i przeczytał opis z tyłu niej. Wszyscy to wiemy, a jednak nadal popełniane są te same błędy!

Podsumowanie:

Ocena: 9/10 < 3

-Ciasteczko?

-Jasne.

-Chodź i weź.

Daemon umieścił połowę ciastka między tymi pełnymi, stworzonymi do pocałunków ustami. (...) Daemon chwycił ciasteczko. W jego oczach był błysk, jakby właśnie wygrał jakąś bitwę.

-Czas minął, Kotek.