[8] Recenzja "Papierowych Miast" Johna Greena

Tytuł oryginalny: "Paper Towns"

Autor: John Green

Wydawca: Bukowy Las

Data premiery: 2013-06-05

Ilość stron: 400

Tłumaczenie: Renata Biniek

Czy czytaliście kiedyś książkę od której internet huczał, blogerowie się zachwycali, stworzono film na jej podstawie, a Wam nie przypadła do gustu? Wręcz była przeciętna i nic nowego nie wnosząca? Jeśli tak to chciałabym Was zapoznać z moim przypadkiem, którym jest książka "Paper Towns" Johna Greena. Chciałabym aby reszta internetu nie zjadła mnie za tą opinię, wyrażam tutaj tylko swoje zdanie i nie nakazuję nikomu podzielania mojej opinii. Zacznijmy od tego, że czytałam tę książkę po angielsku mimo, że czytałam ją wolniej niż resztę książek nie potrafiłam się wczuć w historię i utożsamić, zjednoczyć z bohaterem co jest dla mnie bardzo, bardzo ważne.

Quentin Jacobsen od dzieciństwa jest zakochany w swojej sąsiadce Margo Roth Spiegelman. Buntownicza i niezależna dziewczyna zapełnia cały jego umysł. Kiedy byli dziećmi, podczas zabawy znaleźli na swojej drodze martwego mężczyznę. Q miał trudności z otrząśnięciem się z szoku po tym widoku, lecz dla Margo była to wspaniała przygoda. Po wielu latach, adorowania Margo z odległości, pewnego dnia dziewczyna wchodzi do swojego sąsiada przez okno i jakby to była najnormalniejsza rzecz w życiu proponuje mu wyprawę, która trochę odmieni jego życie. Bohaterka zamierza zemścić się na osobach, których uznawała za przyjaciół, chce im pokazać, że z Margo Roth Spiegelman nie można zadzierać. Dzień po cudownym wyskoku dziewczyna znika. Q zamierza ją odnaleźć, a pomocy udzielają mu dwaj najlepsi przyjaciele, czyli Ben i Radar.

Zacznijmy od tego jak bardzo główny bohater mnie irytował. Quentin Jacobsen był postacią bezbarwną i mało intrygującą. Ściśle trzymający się zasad chłopak był po prostu nudny. Podczas wyprawy z Q nadal zachowywał się sztywno. W książkach szukam błyskotliwych i ciekawych postaci. Q niestety taki nie był. Akcja stawała się trochę żywsza kiedy pojawiał się Bloody Ben (wersja ang.). Jego postać była głupkowata, ale raz nawet uśmiechnęłam się dzięki niemu. Radar zaś był typowym nerdem. Komputerowiec jednak miał ciekawą tajemnicę skrywaną w domu, która mimo, że była dziwna dodawała uroku tej nudnej historii. Akcja ciągnie się naprawdę bardzo powoli. Musiałam po kilka razy odkładać tę książkę kiedy w końcu udało mi się ją przeczytać. Dopiero co to zrobiłam, a już wiele wątków wypadło mi z głowy. Mamy tu zawartą miłość, choć jest ona pokazany w sposób odległy. Q kocha wyobrażenie, które daje po sobie Margo, myślę, że on tak naprawdę, nigdy jej do końca nie znał, zresztą jak ona sama siebie.

Skoro jesteśmy przy słynnej Margo. Była jedyną postacią, którą polubiłam. Żywa, szukająca wrażeń, szukająca można powiedzieć własnego "ja". Jest ona przykładem każdego z nas. Jednak nie każdy ma tyle odwagi by wyjść ze swojej bezpiecznej strefy i poszukać lub niektórzy już to znaleźli lub wiedzą, że to co dla nich najważniejsze jest w domu. Była postacią, która wiele wprowadzała do lektury, jednak czasami jej egoizm i zbytnia pewność siebie mnie denerwowały.

Kończąc chcę powiedzieć, że nie jest to do końca zła historia i rozumiem, że większości się podoba. Nie jestem pewna, lecz to może przez styl lub bohaterów lub tak wolne rozwiązywanie akcji było przyczyną mojej niechęci.

Książka dostaje 5/10 co nie jest bardzo słabą oceną, ponieważ zamierzałam dać jej 3, ale końcówka mnie trochę zaskoczyła, więc podwyższyłam ją.

“That's always seemed so ridiculous to me, that people want to be around someone because they're pretty. It's like picking your breakfeast cereals based on color instead of taste.”