[13] Recenzja "Paniki" Lauren Oliver

Tytuł oryginalny: "Panic"

Autor: Lauren Oliver
Wydawca: Otwarte (MoonDrive)

Data premiery: 2016-02-03

Ilość stron: 358

Tłumaczenie:  Monika Bukowska

Trochę zwlekałam z napisaniem tej recenzji, ale nie można tego robić wiecznie, więc zapraszam. Przedstawiam wam moją opinię o "Panice" Lauren Oliver.

Heather Nill to nastoletnia dziewczyna, która za głupotę uważa wzięcie udziału w grze Panika. Jest to rywalizacja między osobami z ostatnich klas, którzy walczą o nagrodę w wysokości dużej sumy pieniędzy. Muszą odgrodzić się od swoich najskrytszych leków, zabezpieczyć przed swoim najgłębszym strachem. Jest to coś w rodzaju testu. Testu, który ma zrodzić w tobie panikę. Nikt nie wie kim są sędziowie, nikt nie wie nawet kto stworzył tą grę. Wiemy tylko tyle, że do wygrania jest wielka kasa. Po co dopytywać, po co szukać prawdy skoro dla wszystkich najważniejsze są pieniądze. Heather, jako wielka przeciwniczka Paniki nigdy nie chciała brać w niej udziału. Do samego jej rozpoczęcia. Wtedy jej "idealny" świat się zburzył. Wyobraźcie sobie długi związek z chłopakiem, wyobraźcie sobie, że jest on osobą, z którą wyobrażacie spędzić życie, wyobraźcie sobie, że w tym dniu, w którym dowiadujecie się o jego zdradzie mieliście wyznać mu miłość. Puf. Czar prysł. Heather skacze z klifu. To jest pierwsze zadanie Paniki. Zrobiła to pod wpływem impulsu, ale teraz nie może się wycofać. Musi wygrać. 

O to właśnie chodzi w zaufaniu (...) Nigdy nie masz pewności.

Powiem szczerze, że trochę się zawiodłam liczyłam na to, że pani Oliver zaskoczy mnie czymś. Tak jak na przykład było w całej serii "Delirium". Uwielbiam styl pisania Lauren. Czuć, że ma ona lekkie pióro, że pisze z przyjemności. Chyba tylko to zmusiło mnie do tak szybkiego przeczytania tej powieści. Fabuła książki była nudna. Jednak nie chodzi mi o samą treść, a sposób jej przedstawienia. Nie chcę tutaj sama siebie negować, dopiero co powiedziałam, że pani Oliver ma cudowny styl. Ale! Ale go nie wykorzystała, do końca. Nie wykorzystała całości swojego talentu, bo wiem, że mogłoby by być to lepsze. Pamiętam Delirium. Nawet moja mama zachwycała się ową serią. Myślałam, że będzie się coś działo w taki sposób, że poczuje jak mrozi mi się krew w żyłach, że nie będę potrafiła oderwać. Niestety.

Dopiero pod koniec książki chciałam bardziej się w nią wgryźć. Nie mogę jednak powiedzieć, że powieść nie podobała mi się w ogóle. Pokazywała nam pewne wartości. Takie, które w moim mniemaniu są ważniejsze niż miłość ( ta szczenięca ). Dla mnie w największym stopniu rodzina stoi na pierwszym miejscu. I w książce możemy zobaczyć siostrzaną miłość. Heather dla swojej młodszej podopiecznej chce wygrać. Jest zdolna skoczyć dla niej w ogień. Sama mam siostrę i nie wyobrażam sobie mieć takich problemów jak główna bohaterka. Wiem, że na świecie dzieją się różne, straszne rzeczy, jednak jak ogólnie wiadomo ten starszy zwykle ma gorzej, to on jest potencjalnym opiekunem młodszego rodzeństwa. Niestety nie wszystkich stać na takie poświęcenie. Na końcu muszę przyznać, że główna bohaterka nie była, aż taka zła. Nie miałam momentów kiedy myślałam, że zaraz rzucę w ścianę tą książką. Była... prawdziwa? Była zwyczajną dziewczyną, która doznała zbyt wiele cierpienia. 

Ale owady w zasadzie lubił, uważał je za fascynujące. W jakimś sensie były podobne do ludzi - głupie i czasami bezwzględne, kiedy zaślepiał je egoizm.

Oprócz Heather, narrację na przemian z nią prowadził Dodge. On za to irytował mnie najbardziej. W jego umyśle była zagnieżdżona jedynie chęć zemsty, dodatkowo czytając jego myśli miałam wrażenie, że jest pustym i płytkim dzieciakiem. Kiedy patrzył na Heather zwykle myślał "kurde nie zauważyłem wcześniej, że jest taka ładna", sama taka myśl nie jest zła, jednak on ją powtarzał przynajmniej kilkanaście razy w jednej połowie książki. Dziewczyny mogą też być odważne, inteligentne lub aroganckie! Mogą być nieśmiałe, narcystyczne i podłe! Nie tylko wygląd zewnętrzny się liczy. 

Podsumowując powieść pani Oliver jest warta przeczytania, mimo to "szału nie było". Nie jest to też lekka lekturka, bo porusza trudny temat rodzinny, z którym wiele tysięcy dzieci na świecie musi sobie radzić samemu. Książka lekko refleksyjna z nutką miłości, oparta w świecie gdzie ludzie nie widzą swojej przyszłości.  Ocena to 6,5/10

It's okay to be scared, Heather.