[31] Recenzja "Dworu Cierni i Róż" Sarah J Maas

Tytuł oryginalny: "A Court of Thorns and Roses"
Autor: Sarah J. Maas
Wydawca: Uroboros

Data premiery: 2016-04-27
Ilość stron: 524

Tłumaczenie: Jakub Radzimiński

  Jeśli moja recenzja wyjdzie bardzo nieskładnie i w ogóle nie będzie mieć sensu to bardzo Was przepraszam, ale nie chciałam czekać dłużej od ukończenia tej książki, bo jak emocje w końcu by opadły, to nie oddałabym całkowicie wspaniałości tej powieści. Co prawda kaca książkowego też nadal mam i mimo, że czytam inne książki to myślami wciąż jestem w „Dworze Cierni i Róż”. Myślę, że i tak to co tutaj napiszę nie odda niesamowitego uroku tej powieści. Mam nadzieję jednak, że zachęcę Was do czytania i zrobicie to bo naprawdę warto.

  Feyre jest najmłodsza z rodzeństwa. Ma dwie starsze siostry i kalekiego ojca, w sumie, oprócz siebie, trzy gęby do wykarmienia. Dlatego dziewczyna poluje. Pewnej mroźnej nocy, na skraju głodu, młoda łowczyni zabija ogromnego wilka, który okazuje się zaczarowaną istotą – Fae. Niedługo po tym faerie Wysokiego Rodu Tamlin przychodzi do niej i daje jej wybór w zamian zadośćuczynienia. Może stracić życie lub oddać je na zawsze i zamieszkać w jego dworze. Czasami żeby zacząć kogoś tolerować trzeba najpierw pozbyć się odwiecznej nienawiści, czy Feyre jest zdolna otworzyć się na wroga?

  Jest to duża rekonstrukcja „Pięknej i Bestii” połączona z fantastycznymi istotami, co już na samym początku dało dobry wstęp. Można by pomyśleć, eee co w tym oryginalnego? Zacznijmy od tego, że nasza „Bella” nie jest delikatną księżniczką, którą trzeba ratować z każdej opresji. Feyre jest silna, niezależna i zdeterminowana, aby spełnić ostatnią obietnicę, jaką złożyła umierającej matce. To osoba dążąca do celu, sarkastyczna , potrafiąca poradzić sobie w każdej sytuacji. Klątwa „Bestii”, nie ma pełnego odzwierciedlenia w książce, ponieważ Tamlin potrafi zmieniać się w wilka i na odwrót. Jego utrapieniem są zaś maski przytwierdzone do twarzy. Jedną z zadziwiających rzeczy jest to, że polubiłam główną bohaterkę, Tamlina zresztą też, który stał się moim nowym crushem. Szczególną sympatią darzę też Luciena, który był promykiem tej książki i jego cięty język zawsze potrafił rozbawić. Sarah J. Maas stworzyła coś nowego, jednak ze starym światem, coś całkowicie oryginalnego, mimo, że znanego wszystkim. Jest ona mistrzynią brutalnego scenariusza i pisarską potęgą uwodzenia, przy którym pani James może się schować. Książka zdecydowanie nie jest dla młodszych czytelników, mimo podstaw baśni, nie ma z pięknym „I żyli długo i szczęśliwie”, nic wspólnego. Sceny erotyczne mimo, że dla dzieci niedostępne, nie mają w sobie cienia bezwstydnej nieprzyzwoitości. Niektóre sytuacje, aż ciekną od ambiwalentności chwili, w której bohaterowie są tak blisko, a jednak nic nie wydarzy się oprócz zerknięcia spod przymrużonych powiek czy lekkiego uśmiechu, kiedy ten drugi nie patrzy. Nie jest to jednak zwykły romans, po którym nasze twarze będą gorące od emocji, a czerwony rumieniec obleje nasze pooliczki, ale pełna sprzecznych emocji powieść, dzięki, której dowiemy się czym jest ból i cierpienie oraz zobaczymy obraz niezdrowej zazdrości i ortodoksji tak niesprawiedliwej, że do oczu napłyną nam łzy, które nie wyschną nawet kiedy książka zostanie już odłożona na półkę.

  Kończąc dodam, że tak dobrej, tak brutalnej, tak dwojakiej, tak podstępnej książki jeszcze nie czytałam. Ta powieść potrafi zmiażdżyć i zmienić mnie jako osobę – sangwinika w stan głębokiej melancholii, która utrzymuje się do teraz.

Ocena: 100/10

- Czy nie sypiasz nocami, aby przygotować sobie świeży zapas ciętych ripost na kolejny dzień?