[9] Recenzja "Dumy i uprzedzenia" Jane Austen

Tytuł oryginalny: "Pride and Prejudice"

Autor: Jane Austen

Wydawca: Świat Książki

Data premiery: 1813

Ilość stron: 368

Tłumaczenie:  Anna Przedpełska-Trzeciakowska

Znowu przychodzę do was i zaczynam moją wypowiedź pytaniem: czy mieliście kiedyś tak lub macie, iż jest taka książka, którą każdy miłośnik książek powinien przeczytać, a wy jeszcze tego nie zrobiliście? Wstyd mi z tego powodu, ale tak jest lub teraz ośmielę się powiedzieć było w moim przypadku. "Duma i uprzedzenie", książka wszystkim dobrze znana, nie zawsze przeczytana, jednak każdy wie o tej pozycji. Dwa filmy i serial stworzone na jej podstawie mówią za siebie. Zawsze ta książka gdzieś koło mnie chodziła lecz ja nigdy nie miałam tak wielkiej woli i zachęty by ją przeczytać. Naprawdę teraz żałuję tego bardzo. Bardzo żałuję, ponieważ jest to powieść, którą przeczytać powinien każdy. Sama nie potrafię powiedzieć dlaczego. Po prostu wydaje mi się to właściwe. Powieść tak czarująca, tak urzekająca, tak inteligentna oraz tak zabawna, że ja nie wiem co ja robiłam

całe moje życie. Przejdźmy jednak do rzeczy.

Powieść rozgrywa się na przełomie XVIII i XIX wieku w małej prowincji obok miasteczka Meryton. Państwo Bennet mają pięć dorosłych córek. Nie są oni ani zamożni, ani nazbyt biedni jednak nie zdołają utrzymać całej rodziny, więc stają przed wyzwaniem, aby jak najszybciej wydać córki zamąż. Kiedy Pani Bennet dowiaduje się, że sąsiedzką posiadłość ma nabyć pewien przystojny i bogaty mężczyzna Pan Bingley rozpala się w niej nadzieja na wydanie jednej z córek.

O fabule powiem trochę później, ponieważ bardzo chcę opowiedzieć troszkę o rodzince Bennet. Zacznijmy od najstarszego członka rodziny. Pan Bennet jest osobą wykształconą i inteligentną, ma duży zasób słownictwa i zwykle potrafi zachować maniery. Mimo, iż nie powinien szczególną miłością darzy swoje dwie najstarsze córki, a wśród nich wyróżnia Elżbietę, z którą potrafi rozmawiać w sposób sarkastyczny, ironiczny, przez co jego żona często ma trudności ze zrozumieniem jego samego. Co do Pani Bennet  mam inne zdanie, jest to osóbka nerwowa i głupia, nie potrafi zachować dobrych manier, jest ciekawska i arogancka, przy czym niezwykle pewna siebie. Nie potrafi przysłowiowo utrzymać języka za zębami. Matka zaś szczególną sympatią darzy Jane i Lidię. Wspólne małżeństwo tych dwojga od razu można zobaczyć, iż jest nieudane oraz całkowicie sprzeczne. Nie ma już w nim miłości, a jedynie obowiązek, który sobie ślubowali na ołtarzu.

Teraz pod lupę wejdą córki. Najstarsza Jane jest ideałem kobiety. Spokojna, dobra, skromna i niezwykle piękna, ma wszystkie cechy, których brakuje jej matce. Nie potrafi o nikim mówić lub myśleć źle, stara się w każdym człowieku znaleźć te dobre strony tuszując wady. Ma doskonałe maniery oraz jest ogólnie lubiana, co w przeciwnym razie musiałoby być wielkim zdziwieniem. Elżbieta to druga najstarsza córka w rodzinie, nie jest już tak ładna jak jej starsza siostra jednak odznacza się tymi samymi manierami oraz nieprawdopodobną bystrością oraz sarkazmem. Jako ulubienica ojca, nie jest rozumiana przez matkę, która na nią zwraca najmniej uwagi. Lizzy, ponieważ tak mówi na nią rodzina jest spokojna, ale kiedy zna czyjejś złe strony nie potrafi myśleć o tej osobie dobrze. Jest krytyczna, ale sprawiedliwa. Po Elżbiecie na świat przyszła Mary. Nie posiada urody sióstr ani manier. Jednak próbuje nadrobić to wspaniałym wykształceniem, czytaniem wielu książek oraz znakomitymi umiejętnościami muzycznymi. Nie odznacza się niczym szczególnym, jedynie zarozumialstwem. Katarzyna jest czwartą córką, która nazywana Kitty nie ma ukształtowanego charakteru, jest pod mocnym wpływem młodszej siostry, która znakomicie nią steruje. Przyszedł czas na ostatnią Pannę Bennet, czyli Lidię. Nie dorównuje ona inteligencji Mary, wspaniałym manierom Lizzy czy dobroci Jane, jest małą kokietką, która szuka szczęścia w zabawie i rozpuście, kiedy dowiaduje się, że do Meryton ma przyjechać pułk milicjantów, zaraz rusza na flirty razem z Kitty. Ulubienica matki, która bez przeszkód pozwala jej na wszystkie grubiaństwa oraz gorszą reputację rodziny.

 

Fabuła książki opowiada głównie z punktu widzenia Elżbiety, która nie myśli poważnie o jak najszybszym zamążpójściu jeśli jej przyszły partner nie spełnia jej oczekiwań. Nie ma zamiaru brać pierwszego lepszego mężczyznę, który da radę ją utrzymać. Nie chcę zdradzać nic więcej z fabuły, ponieważ jeśli powiem coś więcej wszyscy się domyślą końca. Jednak chcę wspomnieć o tym, że podczas czytania miałam czasami ochotę przerzucić kilka stron, aby znaleźć wydarzenia z osobą o nazwisku, którego nie wspomnę. Nie chodzi o to, iż powieść była nudna, lecz po prostu nie mogłam uwierzyć, że ciągle nie jest ta osoba wspominana.

Powieść Jane Austen jest połączeniem zabawnej historii z naprawdę ciekawą nauką o czasach ponad sto lat wstecz. Jest to na pewno literatura inna niż to co do tej pory czytałam, mimo to nie żałuję. Jestem całkowicie na tak i pragnę jak najszybciej sięgnąć po resztę pozycji Pani Austen. Co mogę dodać? Myślę, że stwierdzenie, iż książka otrzymuje 11/10 pięknie zakończy tą recenzję.

"Co do uczuć Elżbiety mieli jeszcze pewne wątpliwości, lecz jasne było, że młody człowiek jest całkowicie pod jej urokiem."